იმ პერიოდში, როდესაც გასტრონომია დაიბადა, ფრანგებმა მაშინვე შეძლეს ამ მიმართულებით მაღალი ხარისხის ჩვენება. თითო თავადის, კნიაზის, ბარონის, კონდის, მეფის თუ იმპერატორის კარზე სულ ცოტა 50 ადამიანი იდგა სამზარეულოში და ამზადებდნენ უამრავ კერძს იმისათვის, რომ მაღალი საზოგადოების მოთხოვნები დაეკმაყოფილებინათ.

აღსანიშნავია, რომ პირველი სართული ყოველთვის ბინძური იყო, რადგან მაშინ არ არსებობდა ასფალტი, ქვით გახლდათ დაგებული გზები, აქ ყოველთვის ცხოვრობდნენ დაბალი კლასის ადამიანები და მათში იმ დროიდანვე არ იყო დაფასებული გასტრონომია, მზარეულები და შეფები. ისინი ცხოვრობდნენ პირველ სართულზე, რადგან მონარქიის დაშლის შემდეგ მათ დაკარგეს სამსახური. გადარჩენისათვის და არსებობისათვის ერთადერთი საშუალება კი კერძების მომზადება იყო, რადგან მეტი არაფერი იცოდნენ. ამიტომ მათ, ვისაც საშუალება ჰქონდა, პირველ სართულზე გახსნეს რესტორნები და დაიწყეს კერძების მზადება. სწორედ ასე დაიბადა მეჩვიდმეტე საუკუნის შუა პერიოდში პირველი რესტორნები.

შეიქმნა კერძი, გარნირი და სოუსი. ჩვენ, ქართველებს, არ გვაქვს კერძი, რომელსაც აქვს თავისი გარნირი და სოუსი, თუ სპეციალურად არ ავიღეთ რამდენიმე სხვადასხვა სახეობის კერძი, მაგალითად, საცივი, ღომი და გებჟალია. ერთად მივირთმევთ ბევრ რამეს, მაგრამ ინდივიდუალური კერძის კულტურა, რომლებიც ერთი მეორესთან არის შეკრული და ბალანსშია, გასტრონომიის ისტორიაში არ გვაქვს.

უკვე მოგვიანებით, XIX-XX საუკუნეებში, კვლავ საფრანგეთში დაიბადა მაღალი სამზარეულოს ხედვა, უფრო ბურჟუაზიული და სულ რაღაც ოცი წლის უკან კიდევ განიცადა მესამე ევოლუცია გასტრონომიამ მოლეკულური სამზარეულოს სახით. რა თქმა უნდა, ამ ყველაფერს აქვს თავისი პერიოდები. ისტორიულად, რაც ნაკლებად განვითარებული ხარ, მით უფრო ხანგრძლივია კონცეპტი, მაგრამ დღეს ისე სწრაფად მივიწევთ წინ, რომ 20 წელი უკვე ძალიან დიდი დროა ტენდენციისთვის.

დღევანდელი მოდა იბადება საფრანგეთსა და იტალიაში, ხოლო შემდეგ უკვე ტენდენციები იბადება აშშ-ში, ნიუ იორკში. აქედან გამომდინარე, ჩვენი ქვეყნები დამოკიდებულები არიან რომელიღაც კონკრეტულ ტრენდზე. ამ ოცი წლის განმავლობაში, სანამ ახალი ტენდენციები დიდი აქტუალობით სარგებლობდა, ადამიანებს მობეზრდათ და ძალიან მოენატრათ ძველი. მიხვდნენ, რომ ადამიანმა არ უნდა დაკარგოს თავისი კულტურა, ისტორია, და მათთვის ეს გრძნობა უფრო ძვირფასი გახდა.

აქედან გამომდინარე, ვუბრუნდებით ისევ ტრადიციულ სამზარეულოებს, ანუ კერძის მოთავსებას თეფშზე და მისი აწყობის სტრუქტურას. ევროპაში უკვე გადის მოდიდან მოლეკულური სამზარეულო, „ფაინ დაინინგი“, ჩვენთან კი ახლა შემოდის, მაგრამ წამყვან ქვეყნებში უკვე ვუბრუნდებით იმას, რასაც ვაკეთებ მე. მუდამ განახლებული ინფორმაცია მაქვს და ჩვენი ჯგუფი ყოველთვის თვალყურს ადევნებს ტენდენციებს. რასაც ჩვენ მომხმარებლებს ვთავაზობთ, არის ქართული ტრადიციული და ყველა მათგანს აქვს ჩვენი ჯგუფის საავტორო ხელწერა.