ალექსანდრ სკარსგარდმა მსახიობობა მტკიცედ მხოლოდ 20 წლის ასაკში გადაწყვიტა. მაშინ მშობლიური შვედეთი მიატოვა და ინგლისური ენის სწავლას შეუდგა, 2008 წელს კი ჰოლივუდი ვამპირის როლით დაიპყრო, როცა საკულტო სერიალში „ნამდვილი სისხლი“ გადაიღეს. მას შემდეგ შეუსვენებლად თამაშობს. წლების განმავლობაში „ყველაზე სექსუალური მამაკაცის“ სტატუსი რამდენჯერმე მოიპოვა და 43 წლის ასაკში მარტოხელა გულთამპყრობელის იმიჯით სარგებლობს. მიუხედავად ამისა, ალექსანდრს თავმდაბალ და გულჩათხრობილ ადამიანად ახასიათებენ. დაუჯერებელია, რომ მასში ნამდვილი ეშმაკი იმალება, რომლის სახესაც სერიალში „დიდი, პატარა ტყუილები“ გვაჩვენებს. ამ როლისთვის ვარსკვლავმა სამი პრესტიჟული პრემია: „ოქროს გლობუსი“, „ემი“ და „გილდიის ჯილდო“ მოიგო.

ერთ-ერთი ყველაზე გამოჩენილი შვედი მსახიობის, სტელან სკარსგარდის ვაჟიშვილი ალბათ წარმოუდგენელი იყო, კინოში არ მოხვედრილიყო...
მამაჩემი ჰოლივუდში მუშაობდა და ხანდახან მეც ვსტუმრობდი ხოლმე. შვედეთში მსახიობობა ახალი დაწყებული მქონდა, როცა მისმა აგენტმა კასტინგზე მისვლა შემომთავაზა, რადგანაც ბარემ იქ ვიმყოფებოდი. დავთანხმდი. ვფიქრობდი, შინ დაბრუნებისას მეგობრებთან მოსაყოლი მექნებოდა. მანამდე კასტინგებზე არასდროს ვყოფილვარ. მახსოვს, ოთახში შესულს მაგიდასთან ბენ სტილერი დამხვდა. ორ კვირაში უკვე ფილმში „ზულენდერი“ ამოვყავი თავი, ჩემს პირველ ჰოლივუდურ ფილმში. სამი წლის შემდეგ, როცა ისევ ჩავედი ჰოლივუდში, დარწმუნებული ვიყავი, რომ სამსახურს ადვილად ვიპოვიდი, მაგრამ ასე არ მომხდარა.

საინტერესოა, მამა თქვენი არჩევანის წინააღმდეგი იყო თუ პირიქით, წახალისებას ცდილობდა?
წახალისებას არასოდეს! მეტიც − არ სურდა, რომ მე და ჩემს ძმებს ფული მის წარმატებასა და მიღწევებზე გვეშოვა. ის ყოველთვის ამბობდა: „აკეთეთ ის, რაც მოგწონთ“. ეს რთული ბიზნესია. მისი შემყურე, ამას ნამდვილად მივხვდი. სამსახიობო შემოსავალზე ცხოვრება, თუ გარკვეულ დონეს ვერ მიაღწევ, ადვილი არაა. მამაჩემი იმეორებდა: „მე მიყვარს ჩემი საქმე. ჩემთვის ის საუკეთესოა სამყაროში. მაგრამ მხოლოდ მაშინ აქვს მისით დაკავებას აზრი, თუ ამ საქმის მიმართ ერთგულება და ვნება გაქვს“. რომ წავეხალისებინე, ალბათ პირიქით, ინტერესს დამიკარგავდა. თინეიჯერობაში მისი წარმატება ჩემთვის მისგან დისტანცირების გამომწვევი იყო. უბრალოდ ვცდილობდი მომეფიქრებინა, რისი კეთება მსურდა მსახიობობის გარდა და ყველა ალტერნატიული ვარიანტი გამომელია...

თქვენ ხომ ბავშვობაში თამაშობდით. შემდეგ მიატოვეთ და სამხედრო სამსახურში წახვედით. ეს იმიტომ გააკეთეთ, რომ მამისთვის კონკურენცია არ გაგეწიათ?
ბავშვობაში შვედურ სერიალში გადამიღეს, რომელმაც დიდი ყურადღება მიიპყრო. პირადად მეც ყურადღების ცენტრში მოვექეცი. ეს გარემოება სულაც არ მომწონდა. სკოლიდან დაბრუნებისას სახლთან გოგონები მხვდებოდნენ, მე კი მსურდა ჩვეულებრივი ბიჭი ვყოფილიყავი: მესაუბრა მეგობრებთან, დამელია ლუდი, მეთამაშა ფეხბურთი... მოკლედ, ნორმალური ცხოვრება მქონოდა. რამდენიმე წლის შემდეგ ყველაფერი ჩაწყნარდა და ჩვეულ რეჟიმს დაუბრუნდა. მაშინ თავს ძალიან ბედნიერად ვგრძნობდი. თითქოს ყველას დავავიწყდი. თინეიჯერები ისედაც ბევრ სირთულეს გადიან, ბევრ რამეს განიცდიან, ცნობილ თინეიჯერად ყოფნა კი დამატებითი პრობლემაა. ამით მეგობრობაც ზარალდება, სასიყვარულო ურთიერთობებიც და ბევრი სხვა რამეც.

ანუ პოპულარობა „თქვენი“ არ იყო?
საოცრად მორიდებული ვიყავი და თავდაჯერება არ გამაჩნდა, განსაკუთრებით გოგონებთან მიმართებაში. პირველად 9 წლის ასაკში შემიყვარდა. ის ჩემი კლასელი იყო, მაგრამ ისიც კი ვერ გავბედე, სპეციალური ბარათი გამეგზავნა, რომელზეც ეწერა: „გახდები ჩემი შეყვარებული?“ მაშინ შვედეთში ამ ტიპის ბარათები ძალიან აქტუალური იყო.

ამბობენ, უარი თქვით გადაღებაზე, რადგანაც გეგონათ, რომ მხოლოდ და მხოლოდ გარეგნობის გამო მიგიწვევდნენ...
დიახ. ეს იყო 20 წლის ასაკში, როცა სამხედრო სამსახურიდან და არქიტექტურიდან კინოში დავბრუნდი და გამოცდები ნიუ იორკის თეატრალურ სკოლაში ჩავაბარე. შვედეთში მხოლოდ ამ კუთხით მაფასებდნენ, როგორც „სექს-სიმბოლოს“. ჩემი გარეგნობა ჩემთვის წყევლად იქცა − მოსაწყენ და ერთნაირ როლებს მთავაზობდნენ: შეყვარებული გმირების, ვიკინგების, სპორტსმენების... ეს მაღიზიანებდა. ამიტომაც, ჰოლივუდში წავედი. ვფიქრობდი, იქ უფრო საინტერესო რამ დამხვდებოდა, თუმცა ღირებული არაფერი ყოფილა, ვიდრე 2008 წელს მინისერიალი „სიკვდილის თაობა“ არ გამოჩნდა. შემდეგ იყო „ნამდვილი სისხლი“.

მამა როგორ შეხვდა თქვენს წასვლას პროფესიიდან?
ნორმალურად. მირჩია კიდეც სამხედრო სამსახურში წასვლა და რაიმე განსხვავებულის გამოცდა. როცა დავბრუნდი და გაიგო, რომ ისევ მსურდა „იმავე მდინარეში შესვლა“, განიცდიდა ჩემს ამბავს და მთხოვა, მხოლოდ საკუთარი გულისთვის მომესმინა. მამაჩემი მშვენიერი კაცია. ის ჩემი ერთ-ერთი საუკეთესო მეგობარია. ძალიან მიყვარს. ბიჭები ხშირად წუწუნებენ მამასთან არსებულ დამოკიდებულებაზე, მაგრამ მე ყოველთვის ვგრძნობდი, რომ ის ჩემზე ზრუნავდა და მხარს მიჭერდა.

ბოჰემურ ოჯახში გაზრდამ რა კვალი დატოვა თქვენზე?
ჩემი ოჯახი არტისტების დასახლებას ჰგავდა. ხანდახან ვოცნებობდი, რომ მამა ტაქსის ან ტრამვაის მძღოლი ყოფილიყო, ან უბრალოდ ყოველდღე ოფისში სტანდარტული განაკვეთით ევლო. სახლი მუდამ სავსე იყო ხელოვნებასთან დაკავშირებული ადამიანებით და მსგავსი განწყობებით. ასევე, ბევრი სიყვარულით. პრობლემა მხოლოდ ის იყო, რომ მამაჩემს შინ შიშველი სიარული უყვარდა, ჭიქა ღვინით ხელში. ჩემი მეგობრები ამ ფაქტზე ყურადღებას აღარც ამახვილებდნენ. გოგონების დაპატიჟება კი რთულ საქმეს წარმოადგენდა.

თქვენმა მშობლებმა 6 საერთო შვილი აღზარდეს და 32-წლიანი ქორწინების შემდეგ დაშორდნენ. თქვენზე ამან ძლიერი ზემოქმედება იქონია?
მახსოვს, მაშინ დედამ დამიძახა და სევდიანად მითხრა, რომ არ იცოდა რა ექნა. მაგრამ ვხედავდი, რომ ამ სიტუაციამ ის უფრო ძლიერი გახადა. დამოუკიდებლობა და ცხოვრება ისე, როგორც თავად მიიჩნევდა საჭიროდ, ნამდვილად მოუხდა. მას შემდეგ თავის ძლიერ მხარეებს ცხოვრების სხვადასხვა სფეროში ამტკიცებს და ბედნიერია ისე, როგორც არასდროს. ამასთან, ჩემი მშობლები კარგ მეგობრებად დარჩნენ.

დღემდე დიდი და მეგობრული შვედური ოჯახი ხართ?
დიახ, ძველებურად მჭიდრო კავშირი გვაქვს და ძალიან ახლოს ვართ ერთმანეთთან. ჩემი მშობლები ერთად ხვდებიან ახალ წელს და შობას. ერთმანეთთან ახლოს ცხოვრობენ და დედა მის მეორე ცოლსაც დაუმეგობრდა.

თქვენი და 5 ძმას შორის გაიზარდა. ეს მისთვის ალბათ მარტივი არ იყო...
სულაც არა, პირიქით! ის ჩვენი უფროსი იყო. 3 წლის ასაკში ერთ-ერთ ძმას ეჩხუბა და რადგანაც წერა ჯერ არ იცოდა, მამას სთხოვა: „მამა დაწერე, რომ გოგონები ყოველთვის მართლები არიან!“ ეს ფურცელი კი სამზარეულოში გააკრა. ის დღემდე იქაა ჩამოკიდებული! ეია ჩვენს კვალს არ გაჰყვა და ექიმი გახდა. სასიამოვნოა, როცა ოჯახში ექიმი გყავს.

2016 წელს მთავარი როლი ითამაშეთ ფილმში „ტარზანი. ლეგენდა“. ამჯერად კი „გოძილას“ ახალ ნაწილში გვევლინებით. ისევ დიდი ძალისხმევის გაღება დაგჭირდათ სასურველი ფიზიკური ფორმის მისაღებად?
დაახლოებით 9 თვე გიწევს სიმძიმეებით ვარჯიში და მიირთმევ ქათმისა და თინუსის ხორცს დღეში ექვსჯერ. თავის შეზღუდვა არ მომწონს, ამიტომაც, როგორც კი გადაღებები სრულდება, ყველაფრის ჭამას და სმას ვიწყებ, რაც მომწონს. რაც შეეხება „გოძილას“, უკანასკნელ წლებში ბევრი ბნელი და პირქუში გმირი ვითამაშე, ამიტომაც მსურდა ეს სიმძიმე მომეხსნა და უფრო არასერიოზული პერსონაჟი მეთამაშა.

მუდმივი გადაღებების გამო, ალბათ „ჩემოდნებზე ცხოვრობთ“...
ცოტა ხნის წინ სახლი სტოკჰოლმში ვიყიდე და ვცდილობ რაც შეიძლება ხშირად ვიყო იქ. შვედეთში არიან ჩემი ოჯახის წევრები, ცხოველები და მეგობრები. თუმცა, ბინა ნიუ იორკშიც მაქვს. ვცდილობ ამ ორ ქალაქში ცხოვრება დავაბალანსო. ლოს ანჯელესიც მომწონს, იქ 10 წელი გავატარე, მაგრამ ის ზედმეტადაა ჰოლივუდით მოცული. როცა არ ვმუშაობ, ვამჯობინებ ამ ბიზნესისგან თავი შორს დავიჭირო და მეგობრებთანაც კი აღარ ვსაუბრობ კინოზე.

დაქორწინებაზე რას ფიქრობთ?
ჯერჯერობით მარტოხელა ცხოვრებით ვტკბები. არის რაღაც ბუდისტური ჩანაფიქრი იმაში, რომ ყველაფრისგან თავისუფალი იყო. მხოლოდ ერთი ჩემოდანი მაქვს, სადაც ყველა საჭირო ნივთი მეტევა. ცოტა ხნის წინ ახალი ბოტასები ვიყიდე, მაგრამ ჩემოდანში არ ჩამეტია და დავფიქრდი, მჭირდებოდა კი ეს ფეხსაცმელები იმდენად, რომ ძველი ჩემოდანი ჩამენაცვლებინა?

მაგრამ, ადრე თუ გვიან, მამა აუცილებლად გავხდები. 9 შვილი მინდა მყავდეს − ერთით მეტი, ვიდრე მამაჩემს! შვილები მართლა ძალიან მინდა და როცა ეს მოხდება, ამდენს აღარ ვიმუშავებ. პრიორიტეტებს გადავხედავ. ახლა საკუთარ თავს ძალიან ვტვირთავ, მაგრამ მეორე მხრივ, ძალიან გამიმართლა. ვიცი მსახიობები, რომლებიც ჩემზე უკეთესები არიან, მაგრამ როლები ხშირად არ აქვთ.

ზოგადად, ჰოლივუდი სასაცილო ადგილია. ხანდახან სულელურიც კი. სკოლაში ან ბაღში ხდება ხოლმე ასე − საკმარისია გიწოდონ „მაგარი ტიპი“, რომ ყველას შენი მოპოვება უნდა. ბავშვებმა ნივთებზე ჩაციკვლაც ხშირად იციან. მაგალითად, ამოიჩემებენ ერთ ყველაზე კარგ ბურთს და ყველას ის უნდა... ამიტომაც, დღეს შეიძლება პოპულარული და მოთხოვნადი ხარ, მაგრამ ხვალ ამ ყველაფერს უნდა დაემშვიდობო. არ ვფიქრობ, რომ ჩემი მოგზაურობა მარადიულად გაგრძელდება. შესაძლოა გულის სიღრმეში ისევ ვოცნებობ, რომ არქიტექტორი გავხდე, ერთ ადგილას ვიცხოვრო და მუდამ ყველგან მოდებული არ ვიყო. ვიმედოვნებ, ერთ დღესაც მამაჩემს შთამომავლობის რაოდენობაში გადავუსწრებ!