ის არის ქალი, რომლის სიტყვასაც მნიშვნელოვანი გავლენა აქვს, როგორც შემოქმედებაში, ასევე ცხოვრებაში. ის წარმატებული ბიზნესმენი და მუდამ ტოლერანტი ადამიანია.

უკანასკნელი რამდენიმე კვირა საზოგადოების უმრავლესობისთვის საკმაოდ მძიმე გამოდგა. მიუხედავად იმისა, რომ გვეშინია, მაინც ვცდილობთ იმედით ვიცხოვროთ. კარგი იქნება, თუ ყურადღებას გავამახვილებთ იმ თუნდაც პატარა, მაგრამ კეთილ ნაბიჯებზე, რომელსაც ადამიანები ჩვენ გარშემო, მსოფლიოს სხვადასხვა კუთხეში დგამენ. პრობლემის მოგვარებაში წვლილი ცნობილ ადამიანებსაც შეაქვთ და არც რიანა ყოფილა გამონაკლისი. მისმა საქველმოქმედო ორგანიზაციამ დაზარალებულთათვის 5 მილიონი დოლარი გაიღო. თუმცა, ის მთელი თავისი ცხოვრების განმავლობაში ამას აკეთებს − სხვებს უანგაროდ ეხმარება. მისი ექსტრაორდინარული ქარიზმა სწორედ კეთილი ბუნებიდან მოდის.

32 წლის ვარსკვლავი საჯარო ღონიძიებებზე მუდამ შთამაგონებელი მონოლოგით გამოირჩევა, თუმცა, საკუთარი თავის ძლიერად წარმოჩენის მიუხედავად, შინაგანად ისიც ღელავს: „იქამდეც კი ვნერვიულობ, სანამ მანქანიდან გადავალ, რომ სადმე შევიდე. ეს შეიძლება დამანგრეველი განცდა იყოს. წითელ ხალიჩაზე საერთოდ სუნთქვა მიმძაფრდება. ერთხელ „გრემიდან“ გავიქეცი კიდეც. ღონისძიების ლოკაცია უბრალოდ დავტოვე“. ეს იყო 2016 წელს, როცა მას დაჯილდოებაზე უნდა ემღერა. გამოაცხადეს, რომ რიანამ გამოსვლა ხმასთან დაკავშირებული პრობლემების გამო ვერ მოახერხა, მაგრამ რეალური მიზეზი შფოთვა იყო. ახლა ეცინება, თუმცა ამით გვიმტკიცებს, რომ პროცესი მისთვის იმაზე რთულია, ვიდრე გარედან ჩანს: „კამერის წინ ყოფნა და ცნობილი ადამიანებით სავსე ოთახში გაჩერება ჩემთვის ისევ არაა ჩვეულებრივი ამბავი“, − აღიარებს ბარბადოსელი მომღერალი.

ალბომებზე მუშაობის გარდა, რიანა წარმატებით მართავს მოდის სახლს Fenty, რომელიც ქალის თეთრეულს და თავის მოვლის საშუალებებს მოიცავს. ამ ყველაფრის გამო, მოხეტიალე ცხოვრებას ეწევა. ლონდონში, როცა ბიზნესთან დაკავშირებული საქმეებისთვის ჩადის, თავს ყველაზე კრეატიულად გრძნობს, პარიზში მოდის გავლენას განიცდის, ბარბადოსში ოჯახის სიახლოვით ტკბება, მექსიკაში კი რელაქსაციას ეწევა: „მექსიკა ისე მიყვარს, დარწმუნებული ვარ, ჩემს დნმ-ის ტესტში ის გამოჩნდება კიდეც. შესაძლოა წინა ცხოვრებაში მექსიკელი ვიყავი, ან უბრალოდ, მცენარე აჰავა“, − ხუმრობს ვარსკვლავი.
რიანა ამჟამად რიგით მეცხრე ალბომზე თავდაუზოგავად მუშაობს, თუმცა ჯერ არ იცის როდის წარუდგენს მას გულშემატკივრებს: „არ მინდა, ჩემი ალბომები რაიმე თემებს პასუხობდეს. არ ვიცავ არანაირ წესებს და ფორმატს. უბრალოდ, უნდა იყოს კარგი მუსიკა და მთელი არსით უნდა ვგრძნობდე მას. საზღვრები არ გამაჩნია. ყველანაირი ჰიტი მაქვს შექმნილი და თავი ყველა ჟანრში გამოვცადე. ყველაფრისთვის ღია ვარ და შემიძლია ის შევქმნა, რაც მომწონს“.

Fenty Maison-ის დაფუძნებით, რიანა პირველი ფერადკანიანი ქალი გახდა, რომელიც მოდის სახლს ხელმძღვანელობს. სტილი აერთიანებს ბარბადოსს, ბრუკლინს, ბრიქსტონს და ბელ-ეარს. ეფექტი ნამდვილად აღსანიშნია. მის მიზანს ტრადიციების დარღვევა წარმოადგენდა. სურდა ახალი სამოსი საიტზე გასაყიდად მომენტალურად ჩაეშვა, მაშინ, როცა როგორც წესი, მათი შეძენა პოდიუმზე გამოჩენის შემდეგ მხოლოდ 6 თვეშია შესაძლებელი. ასევე, ცდილობს თითოეული ნიმუში სრულყოფილებამდე მიიყვანოს. ამასთან, არც პოლიტიკური მესიჯი ავიწყდება. მისი კოსმეტიკური ხაზი დედისთვის მიძღვნილი სასიყვარულო წერილია, რომელსაც ბავშვობაში სიამოვნებით უყურებდა მაკიაჟის წასმის დროს.

თავად მომღერალი ბარბადოსში დაიბადა და გაიზარდა, მაგრამ დედამისი − მონიკა, კარიბის კუნძულებზე გაიანადან ჩამოსული ემიგრანტი იყო, ყოფილი ბრიტანული კოლონიიდან. ისინი ბარბადოსში მიღებული ხალხი არ ყოფილან: „გაიანელები მექსიკელების მსგავსად იტანჯებოდნენ. ამიტომაც ვახდენ ჩემი თავის იდენტიფიცირებას მექსიკელ და ლათინო წარმოშობის ადამიანებთან, რომლებიც ამერიკაში დისკრიმინაციის მსხვერპლნი არიან. ვიცი, რას ნიშნავს, როცა ემიგრაციის სამსახური შინ შუაღამისას მოდის და ოჯახს გარეთ აგდებს. გამიმართლა, რომ დედაჩემი არალეგალი არ ყოფილა. მაგრამ ვიცი, რას ნიშნავს ბრძოლა. ბავშვისთვის ამ ყველაფრის აღქმა ძალიან რთულია. ამიტომაც, როცა უსამართლობას ვხედავ, თავს ვერ ვიბრმავებ. როგორ შეიძლება თავი მოაჩვენო, რომ ის არ ხდება. მხოლოდ იმაზე ვჩუმდები, რისიც მწამს“.

თუმცა, პრობლემა მხოლოდ ამერიკა არაა. ლონდონში ცხოვრებამაც შეაჯახა რასიზმსა და უსამართლობას: „პოლიციის სისასტიკე ამერიკისთვისაა ნაცნობი, თუმცა რასიზმი ყველგან ცოცხლობს“, − ამბობს ის. მაგრამ, საკუთარ მუსიკაზე მუშაობა და შემოქმედებითობა ლონდონში ძალიან ხიბლავს. დადის ისეთ ადგილებში, სადაც უჩინარია და ეს მოსწონს: „ხანდახან შემიძლია დრო გავატარო ადამიანებთან, რომლებსაც ვეღარასდროს ვნახავ. ეს ლონდონში ძალიან მიტაცებს“.

რიანა ფიქრობს, რომ პანდემიის გადავლასთან ერთად, ახალი ეპოქა დაიწყება − ისევე, როგორც მის ცხოვრებაში დგება ახალი ერა. „მას შემდეგ, რაც 32 წლის გავხდი, გავაანალიზე, რომ ცხოვრება ძალიან მოკლეა. ჩვენ არ გვაქვს ძალიან ბევრი დრო ფუჭი რამეებისთვის. თეფშზე უამრავ რამეს ვიდებთ და როცა ვაჭარბებთ, რაღაცების გადაყრა უნდა დავიწყოთ“.

მუშაობასა და პირად ცხოვრებას შორის ბალანსის დაცვით ყველას აღტაცებას გვრის. ის იმდენად ენერგიულია, რომ დაღლილობის ნიშნები ხშირად არც ეტყობა: „საიდუმლო იმაშია, რომ ბალანსი საერთოდ არ არსებობს, იმიტომ, რომ ეს ორი რამ ჩემთვის ერთი და იგივეა“. მართლაც, ის ყველგან ცხოვრობს და ყველგან მუშაობს. ღამით წვეულებაზე ყოფნის ნაცვლად კი ამჯობინებს, ღვინის ჭიქით ხელში იმუშაოს: „ხდება ხოლმე, როცა გუნდთან ერთად მუშაობ, მუშაობ და მუშაობ. შემდეგ ფიქრობ, დაწვე თუ გააგრძელო მუშაობა. დრო ცოტაა, ამიტომაც „ესპრესოს“ სვამ, მუსიკას რთავ და ისევ მუშაობ. ახლა ამდენს იმიტომ ვმუშაობ, რომ მომავალში აღარ მომიწიოს“. წლების შემდეგ სხვანაირად ცხოვრების სურვილი შვილებზე ფიქრს უკავშირდება. შეკითხვაზე, სად ხედავს თავს 10 წლის შემდეგ, ამბობს, რომ ეყოლება შვილები, სამი ან ოთხი. თუ შესაფერისი ადამიანი ჰორიზონტზე არ იქნება, ის თავის სურვილს მაინც აისრულებს: „საზოგადოება წუხილით გიყურებს და შენი, როგორც დედის, საქციელს არასწორად აღიქვამს, თუ შვილების ცხოვრებაში მამა არაა. მაგრამ, ერთადერთი, რასაც მნიშვნელობა აქვს, ბედნიერებაა. ეს კი ჯანსაღი ურთიერთობა იქნება მშობელსა და შვილს შორის. სიყვარულია ის, რაც ბავშვს აღზრდის“.

15 წლის ასაკიდან პრესის წნეხის ქვეშ გაიზარდა, თუმცა სულში სიკეთე მაინც შეინარჩუნა და გარშემომყოფებისთვისაც მუდამ სინათლეს ასხივებს. „შენ მალე კრახს განიცდი. ეს დროის ამბავია. დროებითი ბავშვი-ვარსკვლავი ხარ, რომელსაც მალე მიივიწყებენ“ − ეს ფრაზები ესმოდა ადრეულ ასაკში. თუმცა რიანა გულწრფელია სამყაროსა და საკუთარი თავის მიმართ და ეს მისი წარმატების საიდუმლოდაც იქცევა: „ყოველთვის ვეძებდი იმას, რასაც ლოიალურობისა და კეთილგონიერების ფარგლებში დავიცავდი. ყოველთვის ვეძებდი იმას, რაც რეალური იყო“.